Column 2: Mijn excuus richting Nick van der Velden en de wederopstanding van Género Zeefuik
Afgelopen zaterdag won FC Groningen met 4-1 van RKC Waalwijk in een wedstrijd waarin het tempo nogal laag lag. We kunnen echter tevreden zijn met de drie punten en opnieuw een sterke wedstrijd van Nick van der Velden, die onlangs vader is geworden van een dochter. Aan het begin van dit seizoen had ik mijn twijfels over zijn aankoop. Ik had verwacht dat Van der Velden niet verder zou komen dan een paar invalbeurten en vond hem zelfs een idioot na de bekende middelvingeractie in een ver verleden. Ik moet echter op mijn woorden terugkomen, want voorlopig is Nick een van onze beste spelers, zo niet de beste speler dit seizoen. Hij bood eerder al zijn excuus aan vanwege het middelvingerincident door een rondje te geven in het supportershome. Bij deze wil ik nu mijn excuses aanbieden voor mijn eerdere teksten aan het begin van dit seizoen. Hij heeft bewezen een echte aanwinst te zijn voor de club!
Een andere speler die dit seizoen opvalt in positieve zin is Género Zeefuik. De aanvaller die vorig seizoen -al dan niet terecht- veel kritiek kreeg vanwege zijn omvang, heeft inmiddels drie doelpunten gemaakt in drie wedstrijden en lijkt nu de eerste keus te zijn als spits dit seizoen. Tegen RKC beloonde hij zijn eerste basisplek van dit seizoen met een assist, een doelpunt en uiteindelijk een publiekswissel. Veel mensen hadden de hoop al opgegeven. Denk bijvoorbeeld aan Jan Mennega vorig seizoen, die er een sport van maakte om elke week een column te wijden aan het gewicht van Zeefuik. Eerlijk gezegd, had ook ik mijn twijfels begin dit seizoen, maar ik bleef Zeefuik wel altijd een betere optie als spits vinden dan de wat drukke Uruguayaan David Texeira, die inmiddels vijfde keuze lijkt te zijn. Ik denk dat Zeefuik het nog ver kan schoppen dit seizoen en heb mijn hoop gevestigd op minimaal tien doelpunten. Aan Zeefuik om te bewijzen dat deze wederopstanding niet tijdelijk is!
We kunnen inmiddels stellen dat het aanvallend sowieso genieten is dit jaar in vergelijking met vorig seizoen. Waar we toen in de winterstop nog maar 17 doelpunten hadden gescoord, hebben we dat aantal nu al bereikt na zeven speelrondes. Het enige nadeel aan de gekozen tactiek om zoveel doelpunten te scoren, is dat we ze ook vaak incasseren. Achilleshiel is naar mijn mening toch de plek van de verdedigende middenvelder. Lindgren is niet meer de Lindgren van een paar jaar geleden en hij zal waarschijnlijk vaak last krijgen van kleine blessures. Hiariej deed het als stand-in prima, maar zal toch tegen de grotere tegenstanders door de mand vallen. Kieftenbeld verrast mij voorlopig ook in positieve zin, maar ook van hem mag je geen wonderen verwachten. Het blijft daarom jammer dat Tim Sparv eind vorig seizoen moest vertrekken, gezien hij op dit moment meer dan van pas zou zijn gekomen voor de positie van verdedigende middenvelder.
Komend weekeinde volgt de uitwedstrijd tegen FC Twente alweer. Eerder schreef ik al over de wedstrijd van tegen Heerenveen, dat er strijd, passie en vechtlust moest worden geleverd. Dat ging toen helaas niet op. Ook voor de uitduel tegen Twente verwacht ik niets meer dan bloed, zweet en tranen. Als ik Erwin was, begon ik dan ook gewoon weer met Adorjan, maar dan 'op 10' en Van der Velden als rechtervleugelspeler. Adorjan heeft aangetoond dat hij qua creativiteit meer brengt dan Tjaronn Chery. Laatstgenoemde mag eerst bij zichzelf te rade gaan waarom de club zoveel geld voor hem heeft betaald. De concurrentie met Adorjan is groot en dus zal hij zich moeten bewijzen, wil hij zijn plek terug veroveren. Maar dat is wat ver in de toekomst gekeken. Wat nu rest (na de bekerwedstrijd tegen AFC), is de wedstrijd tegen FC Twente. Kop dr veur!
Gerard Postma
@GDHPostma