8 jaar na dato
13 april 2008, herinnert u hem nog? Vandaag exact acht jaar geleden stond onze FC tegen het Amsterdamse FC Ajax in een beladen duel. Beladen vanwege een paar vervelende mannetjes die zichzelf te goed achtten om met de FC kampioen te worden, dit moest maar even bij de zelfbenoemde ‘godenzonen’ gebeuren.
Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Op dat moment was ik nog geen supporter met een seizoenkaart, maar als vrijwillig servicemedewerker aan het werk. Ook ik had al weken uitgekeken naar het duel. Van Ajax winnen, wie wil dat nou niet? Om de één of andere reden had ik die dag in plaats van een pantalon maar eens een zwarte spijkerbroek aangetrokken. Je kwam drie uur voor de wedstrijd aan bij Euroborg en verzamelde destijds bij de ingang van het Noorderpoort College, waar je te horen kreeg welke plek in het stadion je die dag moest opvullen.
Bij mijn naam stond dat ik het veld op moest, om vervolgens naar mijn standaard vak RR te gaan. Ik moest het veld op vanwege een sfeeractie. Prima! Leuk! Weer eens wat anders. Hoe anders liep het. Al ver voor aanvang van de wedstrijd werden er toiletrollen naar beneden gegooid. Het waarom snap ik nog altijd niet. Circa 30 minuten voor de wedstrijd was het leuke er wel vanaf toen zich meerdere brandhaartjes vormden.
Het opruimen ging door, ook al was dit bijna onmogelijk vanwege de brandhaarden. Emmers en emmers met water werden er aangesleept, maar het vuur leek niet te controleren. De spelers waren klaar met hun voorbereiding en stonden klaar om het veld op te komen. Voor mijn ogen denderen honderden, zo niet duizenden toiletrollen van de tribune af. De gevolgen kennen we allemaal, tientallen gewonden, zowel zwaar (gebroken enkels) als licht (brandwonden).
Wat mij acht jaar na dato nog altijd bij blijft, is de jongen die in de vlammenzee zijn jas probeerde te pakken, maar al snel door had dat dit een onbegonnen zaak was en de twee dames die het veld opvluchtten met verschroeid haar. Je komt een bekende tegen, ook de handen verbrand (gelukkig goed hersteld) vanwege de gloeiende barricade waar men destijds overheen moest om het veld op te vluchten.
Je doet het enige wat je kunt doen en dat is mensen proberen te helpen. Je vraagt Adrie Koster of je de waterflessen mag hebben om mensen van water te voorzien, zij die hun handen verbrand hebben of rook ingeademd. Na een minuut of 20 komt de bezinning pas op wat er gebeurd is. Stef Nijland en Evgeniy Levchenko zitten in shock op de reservebank en ik besluit maar even bij hen te zitten. Een ongemakkelijk gesprek met Stef volgt, waarbij ik nog in de klas zat op de middelbare school.
Uiteindelijk gaat iedereen zijn eigen pad en nu zijn we acht jaar verder. De jongen met zijn brandende jas en de meiden met hun verschroeide haar, ik weet niet wat er met hen is gebeurd. De bekende met zijn verbrande handen zit (staat) tegenwoordig in hetzelfde vak als ondergetekende. Stef Nijland heeft carrière gemaakt bij PSV en PEC Zwolle. Evgeniy Levchenko is tegenwoordig analist bij Fox Sports en Adrie Koster zit in een zandbak assistent-coach te spelen.
En ik? Ik zal me -het als hen- de gebeurtenissen van die dag altijd blijven herinneren.
