Het boek dat nooit is gekomen. Deel 2
Vandaag op de valreep van 2024 deel 2 van 'Het boek dat nooit is gekomen. Vandaag gaat het over de 'Europese awayday' naar Hibernians FC in Schotland. In de loop van de eerste week van januari zal het 3e en tevens laatste deel wordt gepubliceerd.
Onze dank voor de leuke reacties en veul haail en zeeg'n in't nije joar!
Veel leesplezier!
‘Europese’ awayday; Hibernians FC
Wederom positief nieuws vanuit de FC; op 23 juni wordt er in de avond gemeld dat er zowaar een uitwedstrijd als aanvulling op het oefenprogramma is toegevoegd. Op 21 juli in Edinburgh tegen Hibernians FC. Direct na de aankondiging van deze wedstrijd ontploft onze groepsapp, hier moeten we heen! Skyscanner en de websites van de bekende goedkope vliegtuigmaatschappijen worden druk bezocht om een zo goedkoop mogelijke vlucht te vinden, we gaan immers niet voor onze lol naar de FC. Na veel gepuzzel wordt een mogelijkheid gevonden die ons zeer waarschijnlijk naar Gate 134 van Schiphol stuurt, maar wel voor een schappelijk prijsje. We moeten er wat voor over hebben maar dan kunnen we toch ook eindelijk een Scottish egg gaan vergelijken met een aaierbal en eens kijken of zo’n deep fried mars bar kan tippen aan een kroketje bij de Hoek. En uiteraard zullen we het nationale gerecht van Schotland gemaakt van onder andere schapenhart, long en lever ook nog proberen.. Ik kan niet wachten.
Na een hoop geregel met vrij vragen van werk en andere zaken zoals de wedstrijdtickets regelen, was dat ook weer een heel gedoe. Omdat onze creditcards niet werkten hebben we met veel dank aan Maral het toch voor elkaar. Wij gaan naar Edinburgh! Met ongeveer 100 andere FC-gekken trekken we richting Schotland.
Een groen-witte vriendschap
De oefenwedstrijd tegen het Schotse Hibernian FC wordt niet zomaar gespeeld en kent een bijzondere oorsprong. In 1996 vertrok er namelijk een Schot, Mike Weddell, voor de liefde richting het noorden van ons land. Zijn leven lang is hij al verknocht aan Hibs en voetbal, dus moest hij hier ook maar eens een wedstrijd van de lokale FC bijwonen. Zijn toenmalige schoonfamilie woonde in Ulrum en volgde de FC op de voet. In het najaar van ´96 werd Mike voor het eerst meegenomen naar het legendarische Oosterparkstadion voor een bekerwedstrijd die volgens de supporters die hij sprak met gemak gewonnen zou worden waardoor de FC verder zou komen in de beker dan de ploeg normaal gesproken doet. Zoals wij het kennen ging deze wedstrijd uiteraard verloren. Voor Mike deed dit er niet toe, hij omschrijft het zelf alsof hij gevoelsmatig door een wormhole was gestapt. FC Groningen en Hibernian hebben bijna eng veel overeenkomsten. Beide ploegen spelen in het groen-wit en hebben regelmatig een paars uittenue. Het stadion van Hibs staat aan de Easter Road, Groningen speelde in het Oosterpark. Misschien nog opvallender is de sportieve gelijkenis van beide clubs. Groningen promoveerde in 79/80, Hibs in 80/81, Hibs promoveerde in 98/99, Groningen in 99/2000. Naast de gelijke tred in promoties komt ook de bekerwinst vrijwel overeen. Groningen won de eerste KNVB Beker in 2015, Hibs won de Scottish FA Cup voor het eerst in 114 jaar in 2016.
Vanaf zijn eerste bezoek aan het Oosterpark was Mike gegrepen door de FC en het groen-witte virus heeft hem nooit meer losgelaten. Al sinds 2001 komen ieder jaar zo’n 20 Schotse vrienden de Trots van het Noorden bezoeken. De meeste toeristen die ons land bezoeken zien enkel onze hoofdstad, maar daar willen deze Schotten niks van weten. Volgens hun is het enige merkbare verschil tussen de Groningers en de Hibs supporters de taal, qua mentaliteit komen deze groepen enorm overeen. Dit zorgt er dan ook voor dat Mike zich nog nooit ergens zo thuis heeft gevoeld als in Groningen. Zoals de Schotten graag Groningen bezoeken gebeurt dit ook al jaren andersom, de groep Groningers die Mike heeft leren kennen gaat al jaren richting Edinburgh, wat door één van zijn beste vrienden inmiddels als tweede thuis wordt aangeduid.
Waarom deze oefenwedstrijd juist nu wordt gespeeld wist Mike mij niet te vertellen, wél dat hij hier enorm blij mee was. Hij zag de aankondiging van de wedstrijd toen hij in de fanshop van Hibs het nieuwe thuistenue aanschafte, prompt besloot hij om Hibernian en FC Groningen op de rug te laten drukken. Een bijzondere vriendschap tussen twee bijzondere clubs die ,zoals het nu lijkt, nog jaren blijft bestaan, in september of oktober reist weer een groep Schotten af richting de Groene Kathedraal. Dezelfde warmte die Mike omschrijft hebben Vincent en ik elk moment in Leith, de wijk waar Hibs speelt, gevoeld. De mensen zijn weliswaar door het dikke Schotse accent af en toe moeizaam te verstaan, maar enorm vergelijkbaar met Groningers. Het is niet voor niets dat er al twee decennia over en weer supporters elkaars wedstrijden bezoeken, en dat er in het supportershome in de Euroborg een herdenkingstegel voor een overleden Hibs-supporter hangt. Laten we hopen dat er in de toekomst een herhaling volgt van deze wedstrijd en deze vriendschap zich tot in lengte der dagen mag voortzetten.
De reis
De wekker ging al vroeg, op donderdag 20 juli want de trein van 5:00 naar Schiphol moest gehaald worden om geen risico’s te nemen met de gigantische rijen aldaar. Met een aantal dreuge worsten en moeizame eerste biertjes als ontbijt kwam de sfeer er al gauw in. Na de halve marathon op Schiphol richting de achterste gates te hebben volbracht, werden de eerste medesupporters al getroffen. Voordat we goed en wel waren geïnstalleerd op onze nationale luchthaven begon de app van onze budgetvliegmaatschappij al druk te knipperen met de eerste vertraging. Gelukkig waren de halve liters Hertog Jan in de aanbieding op Schiphol waardoor het lange wachten een stuk draaglijker werd. De aardige Zeeuwse studente die tegenover ons zat begon steeds meer met haar oren te klapperen bij het horen van de anekdotes die over onze avonturen werden opgelepeld. Na een tijdje met haar gesproken te hebben is er nog een stevige poging gewaagd om haar te introduceren tot de wondere wereld van de muziek van Lady Roos, wiens hit Buurmans Duiven gretig aftrek neemt binnen onze gelederen.
Na een korte vlucht moest op Edinburgh Airport nog even gewacht worden op iemand die over een sleutel beschikte om de slurf open te doen, maar dit kon ons op dat moment al niets meer schelen, we waren immers op onze plaats van bestemming!
Voordat we goed en wel gesetteld waren in Edinburgh werd het terras al opgezocht waar de pints Tennents ons goed smaakten. De Amerikaan met berenvel (citaat: How many beavers did you kill for that?) die achter ons op het terras zat en ons eerder wat vreemd aan zat te staren maar uiteindelijk vroeg of hij bij ons mocht komen zitten kon maar niet geloven dat wij zo gek waren om voor een oefenwedstrijdje deze reis te maken, na een paar biertjes snapte hij het gelukkig steeds beter. Uiteraard hebben we hem nog wat filmpjes laten zien van hoe wij onze club supporten. Ik denk dat we wel kunnen stellen dat we nu een Amerikaan uit Texas hebben die FC Groningen supporter is geworden. Ricardo Pepi had hij weliswaar nog nooit van gehoord, maar goed. Als Amerikaan weet je wel meer niet. Het zij hem vergeven.
Na een lange avond met veel bier besloot ik om naar het hostel te gaan. Ik geloofde het wel die avond. Ramon daarentegen trok hem nog even door en dat heeft hij ook geweten. Als ik zijn verhalen moet geloven heeft hij de knapste vrouw van Edinburgh versierd. Zeker weten doen we het echter nooit, vooral met de ‘schoonheid’ van de Schotse vrouwen. Ik had de volgende ochtend al vrij snel de conclusie getrokken dat ik de eerstkomende paar uur niks aan hem zou hebben. Dus besloot ik eem cultureel verantwoord te doen door naar een ruïne te gaan bij Arthur’s seat. Deze had ik namelijk nog niet bezocht de vorige keer dat ik in Edinburgh was. Toen we nog wel echt Europees speelden tegen Aberdeen. Dit was tegelijk een heel goed en een heel slecht idee. Ik zag een fantastisch doorkijkje naar het stadion van de Hibs. Echter stond ik daar en had het geweldige idee om dan meteen maar helemaal naar boven te lopen. Nou, dat heb ik ook geweten. Het is maar een bult van 150 meter maar als je de vorige dag stevig hebt door gedronken en eigenlijk helemaal niet het plan was om naar boven te gaan dan merk je het wel.
Als je goed kijkt zie je in onderstaande foto het stadion waar we diezelfde avond een wedstrijd spelen.
Waarom weet ik niet maar omdat de editor aan de achterkant van Boerenmacht de afbeelding keer op keer op zijn kant zet bij dezen een linkje naar de desbetreffende afbeelding: https://i.imgur.com/bPImS9z.jpeg
Nadat ik op de top stond, besloot ik om op de terugweg dan meteen maar de fanshop van Hibernians te bezoeken. Ik herinner me nog de mooie arbeidershuisjes waar je dan aan het eind van de straat het stadion zag. Helaas is dit allemaal gegentrificeerd en dit haalt toch wat van de charme weg. Als stadionpurist vind ik dit eeuwig zonde natuurlijk. Ik belde tegen beter weten in Ramon nog op of ik meteen een shirtje voor hem moest meenemen maar hij lag nog steeds in coma, dan maar niet. Toen ik rond 12 uur bijna terug was in het hostel, kreeg ik dan toch een berichtje, waar de fuck ik was. Ik was net om de hoek dus konden we lunchen. Of voor Ramon, ontbijten.
Voor we er erg in hadden was het alweer 3 uur dus besloten wij om naar het stadion te lopen en om voor Ramon nog de nodige merchandise te kopen. Daarna waren alle Groningers als gasten uitgenodigd bij het supportershome van Hibernians. Van buiten zag het er weinig uitnodigend uit, maar van binnen hadden ze toch wel een heel mooi café er van gemaakt. Naarmate de middag vorderde druppelen er steeds meer Groningen supporters binnen of eigenlijk buiten want het was heerlijk weer in Edinburgh. Een leuk weerzien met vele vrienden en kennissen van de tribunes en uitvakken. Omdat de wedstrijd om kwart over 7 begon besloten wij met een grote groep een corteo te lopen naar het stadion vanaf het home. De sfeer zat er goed in en na het halen van de bekende Schotse pie’s stond de wedstrijd dan eindelijk op het punt van beginnen! Het begon goed en Kevin van Veen liet vrij snel zien nog steeds te kunnen scoren in Schotland, 0-1. De Hibernian supporters en spelers zijn van Veen echter ook nog niet vergeten en lieten dit duidelijk aan hem merken. Spelers door middel van verschillende overtredingen die minstens een gele kaart verdienden en het publiek door hem constant uit te fluiten. Zo ging dit de hele eerste helft door maar stonden we met het fluitsignaal voor de rust wel met 0-1 voor. Waar wij voor rust echter de betere ploeg waren was dat na rust niet het geval, sterker nog, in een tijdsbestek van zo’n 5 minuten stonden we ineens 2-1 achter en dit beeld bleef de rest van de wedstrijd hangen. We zagen eigenlijk dezelfde spelers weer dezelfde fouten maken als vorig seizoen. Laten we hopen dat dit geen voorbode is voor het komende seizoen. Na 90 minuten werd er afgefloten en ondanks dat we hadden verloren zat de sfeer er nog steeds goed in en trokken wij met een groep weer naar het home van de Hibs supporters om verder bier te drinken met onze nieuwe vrienden. Op een gegeven moment sprak een Hibs supporter mij aan en hebben we nog een tijdje met hem en zijn familie en vrienden gedronken. Nadat hij ongeveer 5 keer aan Ramon had gevraagd wie hij was en ongeveer 10 keer had verteld dat zijn zoon bij Dundee werkte, vonden wij het wel mooi geweest en zochten wij ons bedjes weer op.
De volgende dag hadden wij namelijk in Motherwell afgesproken met een Schotse vriend van mij die kaarten had geregeld voor de wedstrijd Motherwell - Queen’s Park. De oude club van onze nieuwe spits. Toch maar even kijken waar hij dan al die doelpunten had gemaakt het afgelopen seizoen. De stad zelf kan je overslaan maar ze hebben wel een heel mooi stadion. Op een gegeven moment werden wij ook nog aangesproken waar wij dan vandaan kwamen en waarom Motherwell. Toen wij vertelden dat wij uit Groningen kwamen en dat we toch wel even de oude club van onze spits aan het werk wilden zien hadden we meteen weer vrienden gemaakt. Na verschillende handen te hebben geschud en nog een foto met de Motherwellsupporters kunnen wij wel stellen dat ze niet houden van verzorgd voetbal in Motherwell. Gewoon de bal naar voren pompen en hopen dat iemand er tegenaan loopt. Het ouderwetse hoofball dus. In dat opzicht een wonder dat van Veen dus nog zoveel heeft gescoord daar. Dat belooft wat voor bij ons! Zoals wel een beetje verwacht mochten we met een 1-0 tevreden zijn.
Om de trip compleet te maken werd na terugkomst in Edinburgh toch maar weer een pub opgezocht, waar de nodige biertjes en overheerlijke Schotse whisky's onze kelen nog éénmaal verwarmden! Na een lange maar fantastische dag werd met pijn aan de voeten voor de laatste keer de sfeervolle slaapzaal van het hostel betreden. Om de laatste nacht in stijl te volbrengen kon een zeer beschonken Schot op onze kamer natuurlijk niet ontbreken. De beste jongeman had naar alle waarschijnlijkheid zijn kluisje zelf niet goed afgesloten, in al zijn beschonkenheid verkeerde hij in de veronderstelling dat dit het werk van een dief moest zijn, wat hij treffend wist uit te drukken door ruim een half uur lang Jesus Fuck te roepen in de verder stille slaapzaal.
