Herinneringen aan de FC: de comeback tegen Feyenoord

Deze week staat in het teken van het 40-jarig jubileum van onze trots. Iedereen kan ons deze week zijn of haar meest speciale herinnering van de club mailen, om deze te delen met alle andere bezoekers van onze site. Kijk voor meer informatie over deze themaweek hier. Vandaag een bijzondere herinnering van mij, de wedstrijd in het Oosterparkstadion tegen Feyenoord in het seizoen 2003/2004. Voor mij een wedstrijd om nooit te vergeten!

Najaar 2003, Groningen. Het tweede seizoen dat ik samen met mijn vader een seizoenskaart had voor FC Groningen, vak ZH wel te verstaan. Mijn herinnering gaat terug naar de thuiswedstrijd op 2 november 2003 waar Feyenoord de tegenstander was. In de tijd dat Feyenoord nog ver boven FC Groningen uitstak, de tijd dat FC Groningen elk jaar weer moeite had om erin te blijven en Feyenoord nog tot de drie beste clubs van Nederland hoorde. Dingen die vandaag de dag heel anders zijn.

De wedstrijd begon om half drie en mijn vader besloot vroeg te vertrekken om de drukte voor te zijn. Nadat we de auto hadden geparkeerd, liepen we naar het stadion toe. Standaard bij iedere thuiswedstrijd vroeg m’n vader een voorspelling aan mij. Kort en krachtig zei ik: “2-1, pap.” Hij keek me aan en verklaarde me bijna voor gek zo leek het. Enig gelijk had hij misschien wel, met de voorspellingen die ik toen de tijd als 9-jarige deed, was FC Groningen elk jaar kampioen geworden.  

Eenmaal in het Oosterpark aangekomen zochten we ons plekje op. De plek staat op mijn geheugen gegrift: ZH, rij 4, stoel 7. Nadat FC Groningen en Feyenoord de warming-up hadden afgesloten kon de wedstrijd dan eindelijk beginnen.

Vanaf het begin van de wedstrijd was het duidelijk wie het initiatief nam: Feyenoord. De wedstrijd was amper vijf minuten oud of FC Groningen keek al tegen een achterstand aan. Anthony Lurling bracht Feyenoord op voorsprong: 0-1. Ook na de goal bleef Feyenoord aanvallen, FC Groningen daarentegen stelde daar bar weinig tegenover. Feyenoord heerste op het middenveld en zo was het moeilijk om Martin Drent te bereiken.

Nadat Dirk Kuijt eerder al een grote kans om zeep had geholpen was het in de 35e minuut wel raak. Kuijt werd diepgestuurd en had vrije doortocht, omdat Regillio Vrede in het sprintduel geblesseerd raakte aan zijn lies. Kuijt wist wel raad met de kans en knalde de 0-2 tegen de touwen. Waar Lurling het naliet om zijn tweede aan te tekenen bracht Paauwe zijn ploeg wel aan de 0-3 voorsprong in de blessuretijd van de eerste helft. Zo ging FC Groningen de rust in met een forse achterstand. Gek genoeg mocht FC Groningen niet klagen, want de score had vele malen groter kunnen en misschien wel moeten zijn.

De rust was aangebroken en mijn vader zei tegen me: “Als het 4-0 wordt, gaan we naar huis toe.” Mijn vader had er geen vertrouwen meer in, net als veel andere supporters waarschijnlijk. Ik zei tegen mijn vader: “Oke, maar misschien wordt het nog wel 3-3, je weet het maar nooit.” Voor de tweede keer die dag leek hij me voor gek te verklaren.

Het broodje hamburger zat maar net achter de kiezen of de wedstrijd was alweer begonnen. Martin Drent – die in de eerste helft geen rol van betekenis speelde – zorgde met een knappe kopbal in de 53e minuut voor de 1-3. Toch leek Feyenoord niet onder de indruk, het pakte de wedstrijd weer op en controleerde de wedstrijd. FC Groningen kon niet en Feyenoord wilde niet, zo leek het wel.

Totdat het laatste kwartier van de wedstrijd aanbrak. Hugo Alves Velame zorgde voor de aansluitingstreffer en een spannend slot brak aan. De wedstrijd naderde zijn einde en Feyenoord leek de drie punten mee terug naar Rotterdam te nemen, tot de 89e minuut. Een zondagsschot van Brian Pinas (ex-Feyenoord) werd van richting veranderd door van Gessel en viel binnen. 3-3 En het Oosterpark ging uit zijn dak. FC Groningen was teruggekomen van een 0-3 achterstand en hield zodoende een punt over aan de wedstrijd.

In de auto terug naar huis keek ik mijn vader aan en zei: “Had ik toch gelijk in de rust.” Hij grijnsde en zei: “Jongen, de volgende keer zal ik naar je luisteren.” En zo keerden we terug naar huis toe na een geweldige wedstrijd.

Dit is ongetwijfeld zeker niet de mooiste wedstrijd die mij is bijgebleven van FC Groningen, maar zeker wel de wedstrijd waar ik een fantastische herinnering aan overgehouden heb als 9-jarige jochie. Dit duel was voor veel mensen een ‘gewone’ wedstrijd, maar voor mij is en blijft de wedstrijd speciaal. {jcomments on}