Herinneringen aan de FC: een Hagenees in Grunn

Deze week staat in het teken van het 40-jarig jubileum van onze trots. Iedereen kan ons deze week zijn of haar meest speciale herinnering van de club mailen, om deze te delen met alle andere bezoekers van onze site. Kijk voor meer informatie over deze themaweek hier. Vandaag een bijzondere herinnering van mij, namelijk het moment dat ik van FC Groningen ben gaan houden! Ik kwam voor het eerst bij een wedstrijd van de FC en dat voelde als een warme deken.

Op mijn dertiende kwam ik vanuit de regio Den Haag in Stad wonen. Ik kwam midden in de binnenstad op de middelbare school en mijn klasgenoten hielpen mij al snel door de eerste ´inburgeringsfase´ heen. Vooral aan mijn taalgebruik moest nogal wat worden gesleuteld. Mijn nieuwe vrienden leerden mij Gronings praten, al moest ik dat uitspreken als ‘Grunns Proatn’. Het  eerste woordje dat ik leerde was FC Grunn. Duizenden keren moest ik het herhalen tot mijn Stadjers klasgenoten vonden dat de uitspraak er mee door kon. Of zoals zij het zeiden: “het kon minder.”

Ik kan wel zeggen dat ik snel inburgerde, want binnen de kortste keren wist ik dat al die leuke schilderijen van graffiti op de muren in de binnenstad vast waren gemaakt door echte Z-Siders. En die waren pas echt ‘te gek’, zo werd mij verteld. Dat waren helden, maar sommige ook wel gevaarlijk misschien, zo werd beweerd. Ik droeg voor het gemak, want dat deed iedereen immers, een groen pilotenjack met in het borstzakje een wit en een groen vorkje van de patatboer uit de Poelestraat. En soms als ik geluk had, werd ik gewezen op een wel heel bekende figuur die door de Herestraat liep. Vol ontzag werd er dan gefluisterd: “daar staat Pinox” en met gebogen hoofd en veel respect (of was het een beetje angst) liepen we langs.

Afijn de jaren kwamen en gingen en ik kreeg een vriendje, jullie misschien bekend als de columnist Arjan Sloot. Hij was, nou ja hoe moet ik dat zeggen, hij was voetbal. Want dat was eigenlijk hetgeen waar hij zich het liefst mee bezig hield. Voor de vorm (en het behoud van mijn relatie) deed ik of ik echt geïnteresseerd was in het voetbalspel. Toen hij zelf weer de wei in ging werd die interesse toch wel echt omdat je als ‘voetbalvrouw’ natuurlijk wel langs die lijn moet staan en een beetje de mannen moet aanmoedigen. Handig daarbij was ook dat ik enige uitleg van het spel kreeg, want daar snapte ik niet zoveel van.

Om mijn ‘voetbalopleiding’ wat meer impuls te geven besloot ik op een dag naar een wedstrijd van de FC te gaan in het Oosterpark. Mijn zoontje voetbalde inmiddels ook en was een groot fan, met sjaal en al. Die dag ging ik oprecht houden van FC Groningen.

Mij was vroeger natuurlijk van alles verteld over die stoere en gevaarlijke supporters van de Z-Side, die altijd aan het rellen en het matten waren. Bij toeval kwamen mijn zoon en ik die dag midden tussen een heleboel grote en stoere supporters terecht. Maar helemaal niets rellen of matten! Men had al snel door dat ik als ‘vrouw-alleen’ bij die wedstrijd stond te kijken en men bood mij onafgebroken kopjes koffie en broodjes hamburgers aan. Mijn zoontje die inmiddels door de menigte heen was gekropen en helemaal vooraan bijna werd platgedrukt had de tijd van zijn leven.

Als hij het niet kon zien werd hij op de schouders getild en mij lieten de mannen telkens weer weten waar mijn zoontje precies stond, zodat ik me niet ongerust hoefde te maken. De sfeer was super, ik mocht een sjaal lenen, men leerde mij liedjes en probeerde mij toch maar weer uit te leggen wat buitenspel nu eigenlijk was. Welke wedstrijd het was en met hoeveel we wonnen of verloren, ik zou het niet meer weten. Maar die geweldige sfeer en op die manier welkom geheten worden, dat voelde als een warme deken en dat vergeet ik nooit meer. {jcomments on}