Herinneringen aan de FC: play-offs om Champions League
Deze week staat in het teken van het 40-jarig jubileum van onze trots. Iedereen kan ons deze week zijn of haar meest speciale herinnering van de club mailen, om deze te delen met alle andere bezoekers van onze site. Vandaag een herinnering van mij. Ik heb veel gezien in de jaren dat ik supporter ben, maar moest toch goed nadenken welke mij het meest is bijgebleven. Dan kom ik toch bij het seizoen 2005/2006. Het afscheid van het Oosterpark en het vlammende begin in de Euroborg, met als klap op de vuurpijl de play-offs om de Champion League.
Een knotgek seizoen 2005/2006. Vol hartstocht werd op een prachtige manier afscheid genomen van het Oosterpark. De ploeg sloot er zowel de competitie winnend af, als ook de feitelijk laatste wedstrijd in de beker tegen FC Volendam. Met vechtersbaas Danny Buijs, spelverdeler Rasmus Lindgren, cultspeler Yuri Cornelisse en clubicoon en held Erik Nevland werd het een memorabel seizoen.
De groene stoeltjes in de Euroborg, met een prachtig bedacht principe van de omloop, zat de goede sfeer er na de verhuizing naar de Boumaboulevard gelijk goed in. De tweede helft van het seizoen wist geen ploeg er te winnen! Na een vreemd seizoenseinde mocht de club zichzelf vijfde kronen en was Europees voetbal een feit. Sterker nog, we mochten play-offs spelen om een Champions League ticket.
AZ was onze eerste tegenstander. Een ploeg met ambitie, DSB geld en tweede geworden in de competitie. Een mokkende van Gaal, omdat zijn rechtstreekse plaatsing voor het kampioenengala werd verstoord door iets onbenulligs als een knock-out systeem. Het was voor de FC een dikke bonus en een kleine kans op het spelen van datzelfde gala. Ondenkbaar aangezien Europees voetbal voor het seizoen al onhaalbaar leek te zijn.
Ik weet nog goed dat er alleen maar vrolijke gezichten waren onderweg naar het stadion, we konden immers al niet meer verliezen, de prijs was al binnen. Iedereen had zin in feestje en de sfeer was heerlijk. De fanatics hadden wederom een sfeeractie in elkaar gezet. Wat ik persoonlijk een mega grap vond, was dat het scorebord zo klein was, dat er op één van de skyboxen een scorebord met draainummertjes in elkaar was geflanst, dat vele malen beter te zien was. Na de miljoenen voor een nieuw stadion had een fatsoenlijk scorebord er niet meer af gekund. Tevens had ik kort ervoor een paar oude veiligheidshelmen meegenomen naar huis en ze groen-wit met FC logo's gespoten. Het Europapark was immers nog één grote bouwput. Het zorgde voor veel leuke reacties.
Na een minuut of twintig spelen werd Yuri Cornelisse vrijgespeeld, hij liep richting Henk Timmer en krulde de bal rechtslangs de AZ doelman. Het stadion ontplofte! Daarna ging AZ aanzetten en kregen ze wat kleine kansjes. Na rust was de FC heer en meester, AZ werd volledig overklast en kon er hooguit met een countertje uitkomen. Toch bleef de 2-0 lang uit. Acht minuten voor tijd besloot Mark-Jan Fledderus eens uit te halen van dertig meter. De bal vloog zo over de iets voor zijn doel staande Timmer het doel in! Maar de gifbeker was nog niet leeg voor AZ. Uit een hoekschop kwam de bal uit de kluts met een stuit uit bij Antoine van der Linden, die besloot met een soort halve omhaal vol uit te halen en schoot de bal op prachtige wijze in de kruising! Eén van de meest mooie doelpunten die ik de FC heb zien maken. Wat hierop volgde was een door het hele stadion gedragen "We zwaaien met z'n allen naar Van Gaal!" Ik heb zo hard moeten lachen dat de tranen over mijn wangen wiggelden. Onbetaalbaar moment.
In de persconferentie na afloop liet meester Van Gaal zich wel weer heel erg kennen. Hoe wij als nietig provincieclubje zijn grote AZ te kijk hadden gezet, het ging tegen zijn eigen voetbalwet in. De reacties van Jans waren dan ook geniaal, niks onderdanig, nee gewoon Van Gaal voor aap zetten. Prachtig voetbal entertainment.
De ontmoeting hierna was tegen Ajax. Uit kon de ploeg niet genoeg brengen en leek het uitzicht wel heel heel moeilijk. Een 2-0 verlies moest omgebogen worden. Vijf minuten voor het einde van de reguliere speeltijd stond het dan ook 2-0 en verlenging leek eraan te komen, maar daar rekende de moegespeelde ploeg iets te veel op en Kabouter Wesley schoot van afstand raak en Ajax ging toch Champions League spelen. De ovatie en het applaus achteraf bezorgde me kippenvel. Ze hadden moedig gestreden maar het mocht niet zo zijn, helaas. De situatie tegen ADO deed me hieraan terugdenken. {jcomments on}