Het volwassen worden van een spits

Hoe snel is het gegaan, de ontwikkeling van Tim Matavz. Als de dag van gisteren herinner ik me het moment dat hij als complete verassing werd gepresenteerd, onder het mom van “een talent voor de toekomst”. Één miljoen euro had hij gekost, een 18-jarige Sloveense jongen. En een jongen, dat was hij nog.

Ik probeer me voor te stellen hoe het was toen ik 18 was, en hoe ik me zou hebben gevoeld als mij werd verteld dat men één miljoen euro over had voor mijn diensten. Ik zou blij zijn geweest als ook doodsbang, doodsbang dat je die hoge verwachtingen niet kan waarmaken. In Nederland is één miljoen euro een hoop geld, daar moet een Nederlander met een modaal inkomen zijn hele leven voor werken en als hij dan al zijn jaaropgaven bij elkaar opgeteld heeft, heeft hij precies genoeg. Een Sloveen is dan halverwege!

Niet zo gek dus, dat hij tijd nodig had om tot bloei te komen, daar gingen de clubleiding en de supporters ook vanuit. Dat Tim kon voetballen, dat stond buiten kijf, maar het mentale deel, dat was waar het probleem lag. Twee jaar geleden vroeg ik met de open dag aan toenmalig trainer Ron Jans hoe hij de toekomst van Tim voor zich zag. Hij antwoordde dat naar zijn mening Tim niet goed genoeg was voor het topvoetbal. Voetballend wel, mentaal niet. Een ontzettend groot talent dat blijft teren op zijn talent en niet bereid is het werk te verzetten dat nodig is. Ik opperde gekscherend tegen de ook aanwezige Koen van de Laak dat hij misschien wat van zijn werklust moest doneren aan Tim.

Van begin af aan roepen ik en veel anderen “Timmieeeeèè” als hij wat moois doet op het veld, een link naar een gehandicapte jongen in de komische tekenfilmserie Southpark, het enige woord wat deze daar kan uitkramen. Want Tim was ook een beetje gehandicapt, maar dan meer in de zin van een golfer die niet goed genoeg is. Hij was er niet klaar voor. De doorbraak bleef uit, hij werd verhuurd aan Emmen waar hij ook geen indruk kon maken. Er leek iets te breken bij Tim, het besef dat hij het niet ging halen, de zo begeerde basisplaats en de weg richting de top. De valkuil van een hoop talenten, die slechts talent bleven en met gebogen hoofd weer huiswaarts moesten keren.

Marcus Berg werd verkocht en plotseling rook Tim zijn kans, de ommekeer kwam. Hij ging harder trainen, werd wat meer aanwezig. Hij was niet bereid in de stronttank van het betaalde voetbal te belanden. Toch was het herstel broos, Nordstrand werd gehuurd en verdreef Tim even uit de basis, maar Tim kreeg wat meer de over mijn lijk mentaliteit en liet zien dat hij het verdiende om te spelen door te laten zien waar hij goed in is, scoren.

Afgelopen zomer maakte niemand (of in ieder geval ik niet) zich druk over wie onze centrale spits zou zijn voor dit seizoen. Tim had indruk gemaakt afgelopen seizoen en zou alleen maar beter worden. Bovendien was met Dusan Tadic een aanvoerlijn binnen gehaald. Ook was zijn contract verlengd, dus alleen met een zak geld op onze bankrekening zou hij vertrekken. Die rol vervult Tim boven verwachting, hij begon dit seizoen nog wat magertjes waardoor Granqvist een tijd onze topscorer was, maar daarna is hij begonnen met scoren en daar lijkt hij niet meer mee op te houden.

Even schrikken was het dus toen bekend werd dat het Italiaanse Napoli hem probeerde in te lijven voor de afgelopen transfer periode. Want meer en meer komt het besef hoe goed Tim Matavz eigenlijk is geworden. Hij is snel, goede techniek, kan koppen, kan strak een volley op de pantoffel nemen en schiet altijd richting een hoek van het doel en nooit door het midden. Groot was mijn opluchting dan ook toen bekend werd dat hij niet voor de zomer zou vertrekken.

Nu was er persoonlijk een tweede reden waarom ik blij ben dat hij zoals het nu lijkt niet naar Napoli gaat. Ik vind Tim namelijk een top gozer, doet niet vanuit de hoogte, is goed mee te praten. Als ik hem zou moeten omschrijven zou ik denk  ik de woorden “rustig, ingetogen, verlegen en lief” in de mond nemen. Ik gun Tim het beste, dat betekent ook bij een eventueel volgende club ik hem gun een clubicoon worden. En daar zit nou net de angel, bij Napoli zal hij nooit en te nimmer een clubicoon worden! Die hebben ze al namelijk.

(Voor de voetbal leek of erg jonge voetbalfan, ik doel natuurlijk op een voetballer die daar in de jaren 80 rondliep onder de koosnaam Pluisje.) De Napoli fans blijven Diego Maradonna eeuwig in hun harten koesteren zoals de Barça fans dat ook met Cruyff doen. Dus laat Tim als hij al vertrekken moet alsjeblieft naar een Italiaanse of Spaanse middenmoter gaan waar ze hem net zo gaan koesteren als wij nu hier doen. Of nog beter, wij hem hier in ons mooie Groningen zo lang mogelijk aanbidden.

Kortom, “Timmiieeeèèèèè`, Timmiieeeèèèè`”{jcomments on}