Ode aan nummer tien

Spelers met nummer 10 behoren tot de beste ter wereld. Al dat geklets over tactiek en teamprestatie, om te winnen heb je spelers nodig die het verschil maken. Die een wedstrijd openbreken met een splijtende pass, een stiftje, de spits vrij voor de keeper zetten of zelf scoren. De nummer 10. Wel aanvaller, geen spits. Wel middenvelder, niet te veel verdedigen. Wel snel, geen sprinter. Spelers die je niet in een keurslijf perst, de vrijheid geeft om creatief te zijn. Snelle denkers en beslissers, soms te snel voor hardwerkende medespelers. Excentriekelingen. Bekend staan als betere minnaars. Opvallend vaak linksbenig of op z’n minst tweebenig. Onbegrepen, eigenzinnig, straatvoetballertje. De maatschappij moet zich aan hen aanpassen in plaats van andersom. Aanvoerders. Talentjes die op jonge leeftijd debuteren. Die de linkerschoen als eerste aantrekken:

Diego Maradona. Linksbenig.
Michel Platini. Linksbenig.
Willem van Hanegem. Linksbenig.
Ferenc Puskas. Linksbenig.
Robin van Persie. Linksbenig.
Lionel Messi. Linksbenig.

Nee, ik heb het niet over de linksbuitens zoals Coen Moulijn, Piet Keizer, Rob Rensenbrink, Rivellino en Arjen Robben. Die spelen onder nummer 11 en zijn vaak hele aparte vogels. De schaarbeweging als aangekondigde verrassing. Ook al speelt Arjen tegenwoordig onder nummer 10.

Ok, twee niet linksbenige voetballers passen ook in het plaatje: Johan Cruijff en Wesley Sneijder. Maar alleen omdat ze met links ook goed zijn en vrijwel tweebenig. Cruijff valt weer af want hij speelde niet onder nummer 10, wel als een nummer tien.

FC Groningen heeft geen grote historie met een linksbenige nummer 10. De meeste spelers op deze positie waren rechtsbenig. We hebben weinig van dergelijke types gehad. Meestal is het team een combinatie van hardwerkende middenvelders, snelle buitenspelers en typische nummer 9 spitsen. Eigenlijk hebben we er maar één en die speelt niet eens op tien. En dat vind ik een gemiste kans.

Met Dusan Tadic hebben we eindelijk een speler in onze selectie die voldoet aan alle kwalificaties, behandelen we hem als een nummer 11. Hangend aan de linkerkant of aan de rechterkant, vrijwel nooit in de as. Je stelt de beste spelers toch op in de as? Daarom pleit ik voor Dusan Tadic niet alleen met nummer 10, ook op tien. Daarmee wordt ons spel onvoorspelbaar, moeilijker te bespelen en maken we veel meer gebruik van het aanwezige talent. Laat Andersson, Enevoldsen, Bacuna lekker op links en rechts draven. Laat Sparv, Holla en Kieftenbeld de bal snel inleveren bij Tadic.

Dus Pieter, gebruik de winterstop om dit te testen. Je zult zien dat het werkt, als je vertrouwt op de genialiteit van de linksbenige nummer 10.