Op de mentale weg terug (deel 1)

Verlangen om te voetballen is zijn passie. In sportief opzicht was Petter aangeland op een belangrijk kruispunt betreffende zijn toekomst. Het was 28 september 2009. Petter Andersson zat in de kleedkamer en was na een lange voorbereiding terug. Een kruisband letsel had hem belet te voetballen sinds acht maanden. Hij stond die avond bij de beloften in de basis en kon zijn geluk niet op. Gedreven om eindelijk weer te gaan voetballen, waardoor hij enerzijds een gespannen gevoel had en anderzijds in de overtuiging dat alles goed was voorbereid. De artsen hadden gezegd dat alle tests goed waren en dat de knie klaar was, dan was het toch klaar, zei hij tegen zichzelf.

Talentvol, zelfvertrouwen, laat daar geen twijfel over zijn, Petter wist wat hij kon maar zou hij ook genoeg tempo, timing en conditie hebben na zijn blessure? Want als hij goed door de test heen zou komen, dan zou hij binnenkort terugkeren in het eerste elftal van FC Groningen.

Die avond
Die avond werd Petter verteld dat hij minimaal één helft zou spelen tegen de beloften van AZ.
Een week eerder was er veel media belangstelling geweest met het beloften team tegen BV Veendam. In zijn eerste comeback had hij moeite met de concentratie, iets meer dan 20 minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg hij een korte invalbeurt hetgeen niet echt een succes was. Maar de knie hield zich goed en men constateerde dat hij klaar was voor meer speeltijd.

Goal
De wedstrijd tegen AZ was amper twee minuten oud toen Petter uitbrak over de linkerkant over de rand van het strafschopgebied met de bal onder controle. Hij omspeelde de keeper van AZ en scoorde met zijn rechtervoet en dat na acht maanden. De vreugde en opluchting was niet alleen groot bij hemzelf. Vanaf de zijkant stonden zijn Zweedse vrienden Fredrik Stenman, Andreas Granqvist en diverse andere teamgenoten die de wedstrijd volgden met hem mee leefden. Petter liep terug naar de middenlijn. Ondertussen realiseerde hij zich dat zijn terugkeer meer dan welkom zou zijn. Groningen had een paar belangrijke spelers verloren, waaronder spits Marcus Berg. De start van de competitie seizoen was geen succes en Groningen stond in de onderste regionen van de ranglijst.

Zwart gat
Vijftien minuten later, Petter Andersson zat serieus in de wedstrijd. De focus lag steeds meer op het spel in plaats van op de knie. Dat was hij zich bewust van minuut tot minuut.
Ook het terugsprinten ging goed. En dan het moment. Petter wou middels een loopactie anticiperen op een spelmoment. Zijn knie begaf het, dezelfde knie waaraan hij eerder geopereerd was, hij viel in een groot, zwart gat…

Pijn
De pijn in de knie voelde anders dit keer, in vergelijking met het eerste kruisband letsel in januari. Het was niet gelijk de pijn in de knie. Maar in zijn hoofd, daar voelde de pijn zwaarder. Al die moeite, al die vergeefse inspanning om terug te komen. Daarna de eerste schreeuw "faaaaack ... faaaaan" in doodsangst. Na een paar korte seconden proberend omhoog te komen om te voorkomen dat het huidige spel zou worden verstoord. Vervolgens boorde hij zijn gezicht naar beneden in het gras. Schreeuwend als een mager varken en slaan met zijn linkerhand op het gras uit pure onmacht en frustratie.

Ik stop
Toen het spel was stilgelegd renden teamgenoten en de masseur naar Petter. De geschrokken teamgenoten leken in grotere shock dan Petter zelf. De eerste zin die Petter zei om zich verstaanbaar te maken tegen de masseur die op zijn knieën voorover gebogen zat was: ''Nu kan het me niets meer schelen, nu stop ik”!

Geen troost
Sommige teamgenoten probeerden hem te troosten door iets te zeggen. Iedereen was aangeslagen. Petter Andersson werd weggedragen op een brancard.
De beste, de enige steun die ze konden geven aan Petter op dat moment was hun loutere aanwezigheid. Petter was niet bereikbaar, reageerde niet op sympathieke woorden en was ontroostbaar. Het medisch onderzoek bevestigde kruisbandletsel hetgeen Petter vreesde. Iedereen die geen last heeft gehad van twee kruisband letsels in een tijdsbestek van acht maanden zou het niet kunnen begrijpen. Op dat moment … was er geen troost.

Binnenkort valt deel 2 ook op de site te lezen.{jcomments on}