Op de mentale weg terug (deel 3)

Het verlangen om te voetballen hield hem sinds zijn jeugd op de been. Zijn jeugddroom werd wreed verstoord door twee zware kruisbandblessures binnen negen maanden tijd. Op dit kruispunt is hij aangeland aangaande zijn sportieve toekomst.

12 december 2009. Wat is ingestort en in stukken viel tijdens die heldere september avond in Groningen was niet alleen de gescheurde kruisband maar ook het gevoel van berusting dat hij is vast komen te zitten in drijfzand. Alle mentale hoop en kracht die hij in acht maanden had opgebouwd met het fysieke herstel van de knie was vervlogen. Het was alsof zijn geroep en tranen, verkoolde resten waren als van een vuur dat dooft. Zijn jeugddroom die hem steeds warm had gehouden, die droom spatte uiteen. Vanaf zijn vijftiende zou voetbal zijn leven zijn voor de komende twintig jaar. Is dit nu voorbij?

Sportal.SE
“Moet ik serieus worden, ik heb mentale hulp nodig,” aldus Petter Andersson als een journalist van Sportal.Se bij hem in het licht besneeuwde maar ijskoude Skelleftea op bezoek komt en met hem in gesprek gaat. Nu, na bijna een jaar van afwezigheid, verstoken van betaald voetbal, heeft Petter aan het denken gezet. Meer dan anders maar ook over andere zaken. Als er twijfel bestaat over de vraag of hij ooit in staat zal zijn om terug te keren in het profvoetbal, of een ander gevoel dat hem leidt, het is niet helemaal duidelijk.

School en voetbal
Petter manouvreert zijn comfortabele Audi A4 over de straten van het centrum op zoek naar een parkeerplaats. Hij begint te praten over school. Je weet, ik verhuisde naar Stockholm en ging voetballen bij Hammarby toen ik op de middelbare school zat. Mijn ouders lieten me voetballen bij de jeugd en dachten dat het goed zou zijn voor de studie. Het werkte in het begin, maar niet lang daarna ging ik van school.Voetballen was belangrijker dan leren. Dus zal ik ooit veel moeten inhalen voordat ik overweeg om eventueel door te leren op de universiteit.

Weet jij wat je zou willen studeren?
Nee, dat is ook een probleem. Er zijn genoeg richtingen om uit te kiezen, hetgeen kan leiden tot iets goeds. Dat ik dat ooit wil doen, daar heb ik geen twijfel over. Het is net als met voetbal, ik geef mezelf 100%, ik doe het. Petter maakt een ontspannen indruk.

Hij rijdt zijn auto in een parkeergarage ver beneden in een hoek en maakt wat grapjes over van alles. Ook over zichzelf. Wacht even, ik moet mijn haren netjes in mijn nek leggen. Nu ik geblesseerd ben, heb ik zoveel tijd dat ik mijn haar kan laten groeien. Het is een beetje als een hobby, lachte hij met zijn breedste glimlach wanneer hij zich realiseert de absurditeit van dit moment alsof hij een klein huisdier verzorgd. Petter lijkt dit gesprek te zien als een welkome afwisseling in de relatieve verveling. Hij doet dagelijks lichte oefeningen, grotendeels bestaande uit krachttraining voor het bovenlichaam.

Revalidatie
Zes weken na de operatie mag ik weer gaan fietsen en na drie maanden kan ik beginnen met hardlopen. In januari ga ik terug naar Groningen, waar we met een kleine groep mijn revalidatie gaan doorlopen. Daarnaast heb ik veel contact met Frederik Stenman en Andreas Granqvist, dus is het goed voor mij om terug te gaan naar Groningen.

De laatste operatie aan Petters linkerknie is uitgevoerd in november, waarbij tevens een pees uit het rechterbeen is gehaald die hier mede voor gebruikt is. Ik heb wat problemen aan het rechterbeen nu, maar het geneest goed, zegt Petter, hij tikt wat met zijn rechterhand boven op de tafel en vervolgens masseert hij zijn benen een beetje licht, tussen twee happen door van een zalm, die als lunch wordt geserveerd in een gezellig restaurant in één van de vele winkelcentra van de stad.

De vragen worden scherper
Wanneer de vragen in het gesprek afdalen naar het moment toen Petter voor de tweede keer geblesseerd raakte in samenhang met de strijd daarvoor om terug te vechten, komen de woorden niet meer zo spontaan. Petter’s stille blik wordt starend en glazig in zijn zoektocht naar de juiste woorden. Woorden om te beschrijven wat hij gedacht en gevoeld heeft toen, en wat hij denkt en voelt nu. Er was de afgelopen herfst geen enkele troost in de wereld voor mij nadat ik voor de tweede keer mijn knieband scheurde. Ik vocht daarvoor acht maanden om terug te komen. Alles zag er zo goed uit en ik moest echt tegen mezelf zeggen niet te aarzelen om mijn comeback te maken. Die optie moet je nemen, als je er niet vol tegenaan gaat, loop je het risico dat je direct weer schade krijgt. Het is de kunst om niet aan je knie en je loopbewegingen te denken tijdens de wedstrijd.

Wat ging er door je hoofd toen de knie het begaf?
Het is voorbij. Zelfvertrouwen na zo’n tweede keer is volledig weg. Het is over ... Ik leef voor iets dat mijn leven is sinds mijn vijftiende.Voetbal is het beste wat ik kan. Niet in staat zijn te kunnen voetballen doet me pijn en het is slecht voor de langere termijn. Je begint te twijfelen aan jezelf en nadenken daarover is zeer ongezond.

Waarom koos jij ervoor om veel te praten over het hier en nu, is het emotioneel te moeilijk voor jou?
Het is waarschijnlijk omdat ik het nodig heb. Ik voelde dat ik een stadium bereikte t.a.v. mijn omgeving, waarin het mij niets meer deed om te praten over de blessure en mijn toekomst. Er zijn zoveel mensen die medelijden met mij hebben en mij willen troosten. Maar dat leidt niet tot iets constructiefs, mentaal kom ik daar niet verder mee, het remt mij. De schade is één ding, maar dan krijg je het volledige medelijden gratis op de koop toe, dat is nou net wat ik niet zoek.

Zijn deze mensen voor jou te sentimenteel?
Tja, dat zou kunnen. Het geneuzel over dezelfde dingen de hele tijd, dat maakt me boos. Tot slot, als ik niet wil praten, kan niemand mij dwingen om te praten. Het maakte mijn omgeving meerdere keren gefrustreerd. Ze hebben het beste voor met mij. Het klinkt als een vicieuze cirkel.

Heb jij enig idee hoe jij dit denkt te kunnen doorbreken?
Ik denk aan het nemen van professionele hulp, iemand die kan zorgen dat ik mentaal sterker word. Iemand vinden die mijn geknakte zelfvertrouwen kan herstellen waardoor ik mentaal nog sterker zal terugkomen. Zo niet, zal ik mij niet verder kunnen ontwikkelen als speler.

Wat zijn de verschillen met nu t.a.v. je comeback inspanningen die jij verrichtte na jouw eerste kruisband letsel?
Ik wist niets over de ernst de eerste keer. Alle tests op mijn geblesseerde been wezen uit dat de spierkracht van mijn andere been groter was. Omdat de artsen mij het groene licht gaven maakte dat mij zo zeker van mijn zaak. Mijn knieën knikten en het voelde instabiel maar ik vertrouwde erop dat ik klaar was om opnieuw te kunnen voetballen. Misschien was ik er ook, maar ik had verschrikkelijke pech dat de schade er direct weer was. Pech of wat het ook was, ik blesseerde mezelf en het voelde alsof ik in een zwart gat viel. Het kost nu heel veel tijd en moeite om daaruit te klimmen.

Zul jij mentaal beter zijn voorbereid voor de volgende comeback?
Wanneer ik mijn comeback kan maken, dan heb ik in principe anderhalf jaar niet meer gespeeld. Ik ben mentaal niet voorbereid.Wanneer de tijd daar is zal alles waarschijnlijk opnieuw naar de hel gaan. Hopelijk kan ik iemand vinden die mij in mijn situatie kan helpen en mij nieuwe manieren kan aanreiken om hier beter mee om te gaan. Ik moet proberen om meer vooruit te leren kijken dan achteruit.{jcomments on}