Ronnie, Ronnie, Ronnie, Ronnie Jans!

Het lijkt een gewone woensdagmiddag. Mijn vriendin en ik lopen door de straten van de stad. Er hangt precies boven Zwolle een grijs wolkenveld, maar het is nog droog. Een kennis schiet me aan. ‘Sander!’ Ik draai me om en herken het gezicht van een voetballer uit het tweede elftal van de plaatselijke voetbalvereniging. ‘Wat is dit nou met Jans?’, vraagt de jongeman zich af. ‘Hij heeft besloten zijn contract niet te verlengen’.

Mijn gedachten dwalen af en ik kom verbaasd ietwat teleurgesteld over met mijn reactie. ‘Dat meen je niet?’ Het gesprek wordt vervolgd, maar mijn gedachten zijn ondertussen ergens anders. Totaal niet meer bij het verrassende nieuws, maar bij het persoon Ron Jans. In mijn hoofd dwaal ik af naar momenten die ik nooit zal vergeten.

Menig supporter zal terugdenken aan enkele memorabele wedstrijden. Ajax-thuis (3-2), Fiorentina uit en thuis, Twente-uit waar we Europees voetbal behaalden of wellicht Feyenoord-uit (0-4). Stuk voor stuk fantastische wedstrijden waarvan we de herinneringen zo op kunnen halen en nooit zullen vergeten. Maar het geheugen van deze fijngevoelige supporter kiezen vooral voor andere details.

Het uitvak is fantastisch gevuld en er heerst een goede sfeer aan het begin van de wedstrijd. Bedoel ik hiermee Firenze, Arnhem of Heerenveen, het maakt allemaal niet uit. De spelers zijn bezig met de warming-up en ondertussen zingen we wat warm om onze helden aan te moedigen. Er komt een man in pak het veld schuin over steken vanaf de dug-out richting het uitvak. Een kleine pientere man zwaait een keer richting de meegereisde Groningers, alsof het allemaal bekenden van hem zijn. Hierop volgend een brede glimlach en vaak een duim omhoog. Het ‘Ronnie, Ronnie, Ronnie, Ronnie Jans’ galmt ten slotte door het hele stadion.

Het is kenmerkend voor de band tussen Ron en ons. Als ik in het uitvak sta en ik zie een trotse trainer ons groeten, dan komt er iets in me los. Ik zing nog wat harder, ik spring wat hoger, het lijkt net echt contact met de trainer. Alsof ik inderdaad een bekende van Jans ben. Ik kijk om me heen en zie echter nog honderden supporters in het Groen-Wit. Nee, ik ben dus geen bekende van Ron Jans. 

De sympathie die Ron uitstraalt. Soms de emotionele reacties, zoals tegen Heerenveen thuis (2-3). Het is een trainer die zeer zeldzaam is op de Nederlandse velden. We zijn Ron Jans erg veel dankbaar en ik treur om zijn vertrek. We kunnen nog elf keer genieten van zijn looppas richting het uitvak. We kunnen nog elf keer met het uitvak zijn naam door het stadion galmen. Maar op 2 mei 2010 staan we met z’n allen applaudisserend en zingend voor het laatst ons boegbeeld uit te zwaaien. En ik zing zeker zo hard als ik kan mee..