Selfiechick

In de laatste minuten van de wedstrijd dien ik op m'n hoede te zijn. Statistisch gezien, wordt er dan 't meest gescoord en dient de gekozen tactiek haar bekroning te krijgen. Na de wedstrijd de mogelijke verkiezing tot man-of-the-match en een interview met Fox. Ik ben voorbereid!

Volgens mijn makelaar moet ik me meer manifesteren. Meer op doel schieten en wervelende acties. Tegenstanders poorten en zichtbare aanwijzingen geven aan mijn ploegmaten. Vervolgens kan ik direct na de wedstrijd nog eens fijntjes verwijzen naar mijn toegevoegde waarde, zonder te vergeten daarbij te verwijzen naar de teamprestatie. Dat maakt me interessant voor andere clubs.

Mijn psycholoog wil dat ik de rust aan de bal bewaar. Mijn temperament bewaar tot de slaapkamer en geen onnodige kaarten oppik. Ik concentreer me op m'n taken door ambitie gedreven. Alles onder controle. Geest en lichaam in evenwicht.

Pa wil dat ik van het leven als profvoetballer geniet. De sfeer van volle stadions en spelen tegen sterren. De geur van het gras me laten inspireren. Ondertussen zorg ik ervoor dat de schaapjes op het droge komen. Hij zet druk door te zeggen dat er geen druk op zit. Voor m'n dertigste moet ik m'n kostje verdiend hebben. Onbezorgd kunnen leven en minstens drie echtscheidingen kunnen uitzingen.

De beleggingsadviseur beveelt aandelen en opties aan. Natuurlijk niet in die van 020, want dat zou naar matchfixing kunnen rieken. Ondertussen is er ook een interessante mogelijkheid in Griekse staatsobligaties voorbij gekomen. Moet er wel morgen over beslissen. Natuurlijk zijn er in de toekomst ook andere opties. Maar niet als deze!

De directeur van de club wil binnenkort verhuuropties bespreken. M'n contract loopt nog door, dus dat is de enige optie om club en makelaar te dienen. Mijn vriendin wil helemaal niet naar Kazachstan; ik heb er thuis al drie weken ruzie over. Volgens de fysio is het daar boerenkoolvoetbal en zal ik dus echt serieus aan m'n weerbaarheid moeten werken. Daar oefen ik thuis dus al op.

De supporters klampen me overal aan. Met de selfiestick in de aanslag wil menig selfiechick met me op de foto. Ze verschijnen echt overal: Facebook, Twitter, enz. De aard van die kiekjes maakt de sfeer thuis er niet beter op. Is in Kazachstan hopelijk minder een probleem.

Ondertussen hoor ik de commentaren op zondagavond van de tv-deskundigen al. Wil me er weerbaarder tegenover stellen en m'n voeten eindelijk laten spreken. Het sluimerende talent in me door brood-ex-voetballers bevestigd laten worden. Bevestigd krijgen dat een vertrek naar Kazachstan een groot verlies is voor de Nederlandse competitie. Horen dat een Engelse, Spaanse of Duitse club me waarschijnlijk over een half jaar voor een prikkie overneemt en het salaris met de zes nullen gaat bieden.

Foto - glamora.ma

Het publiek fluit. De trainer springt op vanuit de dug-out. Hij schreeuwt: 'Hé man, let toch op; ze lopen je gewoon voorbij alsof je er niet staat'. 

Blijkbaar ben ik er met m'n hoofd niet bij.