Supporter, 65 jaar en in het uitvak bij Heerenveen september 2009

Tijdens de uitwedstrijden leer je mensen kennen, vaak ook op een andere manier, zeg maar, ze zijn zichzelf. Ze zijn echt.

Bin Laden:

Hij kwam wat schuchter uit bus twee. Frits is zijn naam en getrouwd met Lies. Twee zonen hebben zij van rond de 25 jaar. Alle drie hebben ze een seizoenkaart. De twee zonen altijd op Noord, Frits op de tweede ring ter hoogte van de letter N van de naam van de club. Aangekomen bij de nauwe draaihekjes moest Frits zijn wat uitgezette buikje inhouden om naar binnen te kunnen draaien. Zijn eerste aanblik was een cordon van beveiligers in gele outfits. Stoere mannen, sommige geoorringd en een enkele met een band om de arm stonden Frits op te wachten. Frits keek in het rond om te bedenken wat zijn volgende stap zou zijn. Nadat hij naar zijn buurman had gekeken die gefouilleerd werd stak Frits spontaan zijn handen in de lucht. Het zou toch een feestdag worden. Een jongeman van rond de dertig nam Frits toch wel een beetje beschamend onderhanden. Maar ja, je weet maar nooit een vijfenzestigjarige kan ook een terrorist zijn alhoewel hij totaal niet lijkt op Bin Laden. Frits die een uitstraling heeft van een goedmoedige man met pretoogjes,liet het zich maar welgevallen. Hij zei nog zelfs "dank u wel" tegen de beveiliger en vervolgde zijn weg.

Hartklep:

Frits heeft andere tijden meegemaakt. Uitgebreide verhalen over Tonnie van leeuwen, Ole Fritsen, Kjeld Pedersen, Piet Fransen komen over zijn lippen. Anekdotes in overvloed. Frits gaat de trap in het Heerenveenstadion op. Weliswaar moeizaam richt hij zich halverwege op de snacktent van de club. Een broodje Bal en een cola is een standaard bestelling van hem. Even naar de toiletten om dat daar achter te laten wat anders toch maar in de weg zit, waarna hij zijn weg vervolgde op de volgende treden van de trappen gegoten uit fries ijzererts. Zwetend komt hij aan kijkend in het gapende gat met uitzicht op het binnendeel van het stadion. Even de benen strekken even losgooien die hap. Frits heeft een jaar geleden een nieuwe hartklep ontvangen daar de oude versleten was. Die hartklep zit nu in de ontwikkelingsfase en een paar trappen lopen heeft dan ook wel weer zijn grote voordelen.

FC Groningen mobiel:

Langzaam loopt Frits naar boven. Hij kan zich niet vasthouden aan wat dan ook, dus het is voorzichtig manoeuvreren. Het voelt als een vis in een lelijk aquarium. Halverwege komt hij de Fanatics tegen. Die zijn druk bezig om een geweldig groot spandoek te plaatsen die later bij het begin van de wedstrijd uitgerold moet worden. "Moet ik U even helpen meneer" wordt er vriendelijk gevraagd door de jongens van de Fanatics. Nee hoor zegt Frits stoer, ik red me wel en pakte twee treden tegelijk. Het deed wel pijn maar niks laten merken, dacht hij. Frits keek eens om zich heen en werd berekenend. Als ik nu hier ga zitten staat er een paal midden in het doel, dus ik moet wat anders zoeken. Shit dacht hij, nu moet ik nog verder naar boven en ietwat naar rechts. Aangekomen op zijn plek en na een nieuwe berekening zakte hij neer in zijn zetel. Nou zijn die stoeltjes geen zetel, maar voor Frits wel, hij moest even uitblazen alles deed even zeer. Na tien minuten zocht hij zijn FC Groningen mobiel en belde zijn vrouw Lies. "Ik ben er" zei Frits.

Spandoek:

Na het korte gesprekje keek hij eens links en rechts wie naast hem zaten. Links van hem zaten twee beulen van heren. Helemaal kaal met hier en daar een tatoo en rechts twee hele jonge dames in een FC Groningen outfit. Voorzichtig zocht Frits contact. "Nou, zei hij, zullen we die twee punten dit keer wel pakken hier?" Nou zei de beul die naast hem zat, "tegenwoordig is het drie punten meneer, maar het wordt wel eens weer tijd en dan maar hier in Heerenveen". " ja sorry drie punten natuurlijk " en Frits trok zijn leren jack wat uit de kreukels en rechtte zijn schouders. De spelers kwamen het veld op. Dat wordt staan en blijven staan de hele wedstrijd. Nadat de plaatselijke fanfare een bedrijfslied heeft gespeeld en Frits de rand van het uitgerolde spandoek heftig heeft meegeschud begon de wedstrijd.

Eindsignaal:

Hij volgde de wedstrijd zoals iedereen, vol emotie en de adrealine vloog door dat vijfenzestigjarige lijf. Af en toe moest hij even passen en dacht aan zijn hartklep die overuren maakte. Toen het doelpunt viel voor FC Groningen ontlaadde hij helemaal. Hij vloog de jongen met de tatoos spontaan om de hals en liet zich helemaal gaan. De stramme benen waren vergeten, zou het nu toch gebeuren. "Drie minuten extra tijd" zei hij tegen de jongedames die naast hem stonden. "Nee hoor meneer, het zijn er vier kijk maar op het beeldscherm." Verdomme die friezen tellen er gewoon een minuut bij op en begon spontaan mee te zingen "laat je eigen ploeg maar in de steek" wijzend tegen de vertrekkende Friese supporters. Frits was los. Het werd zijn dag. Eindsignaal!! Hij ging helemaal uit zijn dak, sprong op de stoeltjes tussen de twee beulen en deden gezamelijk de polonaise. Geen last meer van de benen, geen last meer van zijn hartklep, geen last van de stramme spieren, nee dit was het, eindelijk, verdomme hij had er 12 jaar op gewacht. Tranen welden op. De twee beulen en Frits waren één geworden.

Jonge hond:

Na afloop met een noodgang naar beneden, hij voelde zich een jonge hond. Hup de bus in, rijden naar de stad nog in overweging nemend om de kroeg in te duiken. Aangekomen sprong hij simpel op zijn fietsje om toch richting Beijum te gaan. Thuisgekomen keek hij trots in het rond, nam een borrel en verdween in een romantisch samenzijn met zijn eigen Lies want zijn twee zonen zou hij toch niet eerder terugzien dan zondagmorgen wanneerook zijwaren uitgefeest.