Tom en het verdomhoekje

Jullie mogen het best weten, ik vind Tom Hiariej een topper. Een ontzettend aardige jongen, Molukse achtergrond, Groningse wortels, product uit eigen jeugd. Kortom, een voorbeeld voor kleine jongens in de provincie die dromen ooit voor onze FC te mogen spelen.

De meesten zullen het wel kennen, je speelt in de F’jes of E’tjes bij je lokale club en droomt ervan om ooit een echte gladiator te worden in het groenwitte tenue van de club van je dromen, en je vader droomt net zo hard mee. Elk weekend in een vieze en koude kleedkamer voetbalschoenen aantrekken die 2 maten te groot zijn omdat je moeder ze op de groei heeft gekocht. Eenmaal op het veld rent iedereen naar diezelfde bal toe want zonder bal kun je niet scoren, en een scorende spits wil je nou eenmaal worden, logisch toch.

Voor deze groep jongens (en ja ook meisjes) zullen enkelen de top bereiken. Wat is er mooier dan een lokale jongen die als voorbeeld kan dienen voor de nieuwe generatie voetballers. Natuurlijk wil elk jongentje Arjen Robben zijn. Maar ja, Arjen speelt niet meer voor Groningen dus is ergens ook wel een beetje een “loser”. Tom echter wel.

Opeens was hij daar, een klein mannetje met een achternaam die op het eerste gezicht moeilijk was uit te spreken en lastig is om in een spreekkoor toe te passen. Stijf rechts, snel en wendbaar. Weer een jongen uit eigen jeugd die mede door het vertrek van Bruno Silva de kans kreeg te laten zien waartoe hij in staat was. En dat deed hij met verve. Natuurlijk was hij nog niet klaar voor Barcelona, maar in Groningen zou hij het gaan maken, daar was iedereen van overtuigd.

Na een goed debuutjaar kwam ook voor Tom het zo beruchte tweede seizoen. Er werd meer van hem verwacht, de druk nam toe en het werd moeilijker om te presteren met de druk van basisspeler op je schouders. Meer en meer werd duidelijk dat als verdediger, Tom tekort kwam. Het derde jaar was er één van blessures. In een interview twee jaar geleden zei Tom:  "voor het volgende jaar heb ik maar één doel, meer spelen dan dit jaar". En zijn verzoek werd ingewilligd met de komst van Pieter Huistra. Voor de verandering werd Tom niet gedumpt op de rechtback positie, maar mocht hij het laten zien als verdedigende middenvelder. Naar mijn mening het beste seizoen van Tom vooralsnog. Hij scoorde regelmatig, combineerde veel met de andere spelers en liet zien dat stijf rechts zijn niet alleen nadelen heeft, maar als je maar snel genoeg om je as kan draaien ook een wapen kan zijn. Voor het eerst hoefde Tom niet continue achteruitlopend een gevaarlijke buitenspeler van de tegenstander af te stoppen, maar kon hij vooruit voetballen, inschuiven, de rechterflank op waaieren. We zagen een andere Tom.

In ditzelfde seizoen was er een jonge middenvelder van GoAhead Eagles over genomen, Maikel moest als middenvelder met rechtsback genoegen nemen want het middenveld was immers als voorzien van goede voetballers. Maikel beklaagde zich er bij Huistra over dat hij niet kon laten zien wat hij kon zolang hij op die positie stond. Daar had hij volledig gelijk in en bewees dat gelijk zodra Huistra hem de kans gaf. Daar ging Tom zijn geliefde plek.

Tom werd weer verdoemd tot back terwijl hij daarmee eigenlijk weer in hetzelfde schuitje zat als voorheen. Het lijkt niet zijn mentaliteit om te gaan klagen, doorgaan, hard werken, je best doen en dan komt je kans vanzelf is het motto.

Mede om die reden heb ik te doen met Tom. Ik zie hem wekelijks op die rechterkant worstelen. Hij heeft moeite met snelle wendbare vleugelspelers. Hij heeft moeite met bonkige fysiek sterke middenvelders en spitsen. Hij geeft elke keer weer de volle inzet en komt elke keer net weer te kort. Ik gun hem meer.

Daarom gaat mijn kerstgedachte uit naar Tom Hiariej.

Tom, laat je niet op de kop zitten jongen. Geloof in jezelf en werk ervoor, dan komt je kans op het middenveld vanzelf weer.