Volgens het boekje
Vandaag reed ik met 150 kilometer per uur over de snelweg. Ik kwam wat roodomrande borden tegen met daarop 120, waarvan ik weet dat het kabinet die binnenkort gaat vervangen door een hoger getal. Volgens het boekje ben ik in overtreding. M’n mobiele app voorspelt me dat ik geen CIJB-post tegemoet hoef te zien. Helemaal zeker is dat nog niet.
Het ontbreekt in het voetbal aan duidelijkheid. Hoewel de spelregelboekjes beschrijven wat eigenlijk wel of niet op het veld mag, blijkt in de dagelijkse praktijk dat tussen leiding, spelers, coaches en toeschouwers geen overeenstemming bestaat over de interpretatie. Volgens mij omdat er bij de uitleg van spelregels steeds een cruciale toevoeging ontbreekt.
Surf maar eens op internet en zoek onder meer naar buitenspel, toekennen van strafschoppen, wanneer (in)directe vrije trappen, gele en rode kaarten óf allerlei andere regels die het voetbal kenmerken. Tijdens een reeks willekeurige wedstrijden blijken de betrokkenen vaak wel enige kennis tot zich genomen te hebben, omdat er gedurende het spel er van alle kanten commentaren en toelichtingen volgen om anderen verder te onderwijzen. Hé scheids dat is toch een penalty; hé grens, wel vlaggen voor buitenspel!
In Leeuwarden zo ook van die gevalletjes. Hoewel de spelregels het afkeuren, wist de Cambuur spits de bal met de hand zo te beroeren dat hij vervolgens de 1-0 binnen kon schieten. Toch staat er wel degelijk dat ‘hands’ in het voetbal niet is toegestaan! Het is dus niet echt van belang geweest wat de regels voorschrijven; de voorsprong was er voor de Friezen.
Nog curieuzer is de vermeende 3-1 in dezelfde wedstrijd. Terwijl de ploeg van coach Henk de Jong uitgebreid de nieuwe ruime marge stond te vieren, probeerde Padt de Gözübüyük te bewerken om hem te overtuigen dat er vanuit buitenspel was gescoord. Daarmee gaf de Groningse goalie er blijk van ook datzelfde spelregelboekje gelezen te hebben en appelleerde hij bij de leidsman om die regel dus ook toe te passen. Een gele kaart was de beloning voor Padt, waaruit bleek dat ook de ‘respectscheidsrechter’ toch wel degelijk datzelfde boekje had gelezen en dan met name dat deel waarin beschreven werd welke machtsmiddelen hem ter beschikking staan. Protesteren is zelfs als het terecht is, een gele prent. En bedankt!
Net voordien had de man in ’t zwart de bal over de doellijn zien gaan en dus geconcludeerd dat het hoofdstuk ‘doelpunt’ van toepassing was. Hij was al onderweg naar de middellijn voor de spelhervatting en zelfs even geen oor voor z’n ‘oortje’ gehad blijkbaar, want later bleek die spelhervatting (gelukkig) op een andere manier en andere plaats te gebeuren. Het hoofdstuk ‘buitenspel’ was namelijk ook door de grensrechter, assistent-scheidsrechter in nieuwere drukken, goed begrepen en die meende als goed assistent dat ook uit kunnen te leggen aan de hoofdverantwoordelijke. Nog bedankt!
Bovenstaande heeft aangetoond dat het spelregelboekje in het voetbal veel minder waarde heeft dan wel wordt gesuggereerd. Tot vervelens toe zal in nieuwere drukken bij elke regel vermeld moeten worden dat de regel van toepassing is als de scheids het als zodanig interpreteert, het spel er door middel van een fluitsignaal voor dood legt én tot de volgende spelhervatting niet op z’n besluit terugkomt. Het is dus nog lang geen ‘hands’ als we met z’n allen op de tribune menen dat te constateren. Het is zelfs geen doelpunt als de scheidsrechter in eerste instantie naar de middellijn wijst. Vanuit een boekje is dit spelletje niet echt te leren.
