Wat is een "Gloryhunter"
Gloryhunter is een kreet die je regelmatig tegenkomt. Gloryhunter betekent vrij vertaald, iemand die pas ergens instapt als er eer te behalen is, mee wil dansen op het succes, geen binding en voorgeschiedenis heeft en ook weer verdwijnt als het succes tegenvalt of zelfs helemaal weggevallen is.
Het begin: Ik was 7 jaar toen ik voor het eerst aan de hand van mijn vader het Oosterparkstadion binnen stapte. Het was 1959. Wij hadden een plekkie achter het doel aan de vijverkant. Je moest op tijd heen want ik moest vooraan staan, mij vasthoudend aan de hekwerk voor mij. Regelmatig moest ik op mijn tenen staan om over het hekwerk heen te kijken, meestal keek ik er dwars door heen. Ik maakte kennis met doelman Otto Roffel, Klaas Buist ( Neuze Buist ) Rikkert La Crois, Piet Fransen en Henk Meuken om een paar te noemen. Namen die talloze keren thuis over tafel kwamen als vrienden en familie over de vloer kwamen. En ik vond het geweldig. Geweldig omdat ik onder de indruk was van de ambiance en het gevoel had, deel uit maken van wat echt van de stad Groningen was. GVAV was de club geworden die als een rode draad door mijn leven zou gaan.
Armoe troef: Toen ik wat ouder werd en losgelaten door mijn vader ging ik alleen met vriendjes naar de wedstrijden toe. Op mijn fietsje zonder spatborden en licht richting Oosterpark telde ik voor de zekerheid vaak even onderweg het afgepaste geld die ik meegekregen had. Het was armoe troef thuis, het kon eigelijk niet maar mijn vader deed er alles aan om mij een kinderkaartje te laten kopen. Mijn vrienden zaten in dezelfde omstandigheden maar wie tekort kwam werd geholpen. De sociale binding was geboren. Voetballen op straat, putje, oefenen tegen een muur met een tennisbal urenlang kon ik bezig zijn. Ik trok mij op wat er in het Oosterpark zich altijd afspeelde. Armoe troef maar toch heel rijk.
Nieuwe helden: Ik was rond de 14 jaar en langzamerhand doorgeschoven naar de Zaagmulderswegkant staantribune achter het doel. Twee grote tribunes waren ondertussen verrezen achter beide doelen. Het waren de jaren zestig. Nieuwe helden waren geboren. Tonnie van Leeuwen, Martin Koeman, Jan Renders, Ronald Breinburg, Ferry petterson om een paar te noemen. Ik werkte zaterdagsmorgens bij de melkboer om wat geld bij te verdienen. Kannen met melk de trappen opdraven. Daar kwam ik in contact met Henk Cornelis toen nog een hele jonge voetballer maar later in de jaren zestig groeide hij uit tot een vaste waarde in de verdediging van GVAV. Ook altijd maar bezig met voetbal. Ik kreeg een plakboek van mijn oom die vroeg, of ik dit verder bij wilde houden. Ruim 200 bladen vol met standen, kranteknipsels en fotos zijn het geworden. Hij valt bijna uitelkaar en wordt bijeengehouden door een dikke elastiek. Na afloop vaak van de wedstrijd snel met mijn fietsie naar het Hoofdstation om daar voetballers te ontmoeten in de stationsrestauratie. Jonge gasten zoals Johan Cruijff, Piet Keizer. Die gingen toen altijd met de trein. De jaren zestig was een hele goede generatie. Trainer Ludwig Veg zat toch regelmatig bij de eerste zes a zeven. 
Onvegetelijke jaren:: Het was 1970 geworden. GVAV degradeerde na de laatste thuiswedstrijd te hebben verloren van DOS. En verdomme wat deed dat zeer. Ik heb minutenlang wezenloos voor mij uit zitten staren. Ik was dagenlang niet te genieten. Harde discussies thuis aan tafel met vrienden en familie. Iedereen had er kwaad mee. Maar tijden veranderen ook. Weer een nieuwe generatie voetballers dienden zich aan. De jaren zeventig kenmerkten zich dan weer op eredivisie dan wel eerste divisie niveau. Ikzelf had mij ontwikkelt tot een redelijke amateurvoetballer en trainde twee tot drie keer in de week daar ik bij een eerste klasser ( hoofdklasse bestond toen nog niet ) voetbalde. Ik was zelf een beperkte voetballer, moest er veel voor aan de kant zetten om op dat niveau mee te kunnen. Later werd het tweede en derde klasse. Maar het waren onvergetelijke jaren, waar ik veel voetbalkennissen en vrienden aan heb overgehouden. Jongens die ik nu ook nog regelmatig tegenkom in de Euroborg. Ik heb de jeugd getraind, jarenlang sportmasseur geweest, was leider van eerste elftallen, vrijwilligerswerk gedaan, voorzitter van een supportersvereniging, en twee keer in de week blijven trainen en voetballen tot aan mijn 50e jaar. GVAV was ondertussen omgedoopt in FC Groningen.
Tranen en kippevel: In de jaren tachtig bloeide de club helemaal op. De reis naar Vlaardingen in 1980 was onvergetelijk. Met vrienden en familie de trein in. Een overwinning daar betekende het kampioenschap van de eerste divisie. En we wonnen die wedstrijd overtuigend. We hadden tranen in de ogen, kippevel tot achter de oren. En wat er zich na die terugreis bij het stadhuis in Groningen zich afspeelde zijn momenten die je koestert. FC Groningen was terug op de plek waar dat hoorde. Nieuwe talenten hadden zich aangediend. De broertjes Koeman, Jan van Dijk, Jos Roosien en met een geweldige trainer Theo Verlangen. Het zijn echte Groningers ofwel echte Groningers geworden. Mijn neef woonde aan de Gorechtkade, als je de brandgang uit liep stond je vlak voor het Oosterparkstadion. Daar kwamen we allemaal bijelkaar anderhalf uur voor elke thuiswedstrijd. Met zijn allen stonden we achter het doel aan de Zaagmuldersweg. Het ging er soms ruig aan toe, maar er was maar één doel, het ging om jouw club FC Groningen.
Europa in:Europees voetbal, op naar Atletico Madrid. Een wereldelftal met o.a de jonge Hugo Sanches in de gelederen de latere spits van Real Madrid. Met bussen en vliegtuigen trokken we op naar het Spaanse land. Ik zelf, twee ooms, mijn neef en wat vrienden zaten stijf van de stres bij het opstijgen, maar mijn god wat waren we trots. Onder toeziend oog van Harry Vermegen die zich tussen de Groningen supporters schaarde, verloren we daar met 2-1, maar de thuiswedstrijd zette de hele stad op de kop. Een uur voordat de hekken van het Oosterpark open gingen stonden we al te wachten. Zakken vol confetti op de rug mee torsend. Het zou onze avond worden. En het gebeurde ook. Wat je toen voelde was niet te beschrijven en zal mijn hele leven bijblijven. Andere cupwedstrijden volgden. Maar ook ellende. De zwart geld affaire.
Volksclub: Anekdotes in overvloed. Degradaties, kampioenschappen, mooie wedstrijden slechte wedstrijden, bakstenen die je om de oren vlogen, in de hekken hangen, je maakt het allemaal mee. Het is een volksclub maar het is wel heel puur. Kortgeleden zijn we met tien FC Groningen supporters naar New Castle geweest. Het verhaal is lang en zal het niet langer maken. Nu in de Euroborg zit ik als 57 jarige naast mijn 66 jarige oom ( nakomeling ), zitten zijn zonen met vele vrienden al jaren op de Z-side, zitten mijn dochter en schoonzoon met vele vrienden op Noord, zit mijn neef op de lange zijde en zijn zoon op Noord, zeg maar de derde generatie in de familie is aan zet. Mijn vader tekenend voor ruim 40 seizoenenGVAV/FC Groningen, is nu 84 enfysiek niet meer in staat om in de Euroborg te komen. Elke week doe ik hem wel even verslag hoe het in het stadion was. Ik ben met hem één keer naar de Euroborg geweest op een rustige zaterdagmiddag om te laten zien wat het nieuwe Oosterpark is. " Wat mooi miejong, wat harstikke mooi "en gleed weg in zijn herinneringen. Toen vroeg hij aan mij, "weet je nog toen ik je voor het eerst meenam naar het Oosterpark? " "Ja pa, in 1957 daar ben ik je nog eeuwig dankbaar voor" zei ik en begeleidde hem weer voorzichtig een paar trappen naar boven.
In de auto op de terugreis vroeg ik hem, " zeg pa, weet jij wat een gloryhunter is? " "Ik heb geen idee miejong". Ik antwoordde, "oke pa" en zei verder niks meer.