Column - Strijd, Passie en Beleving
Het is matchday voor FC Groningen, de trouwe supporters zitten weer in het stadion om deze prachtige club ook in mindere tijden te steunen. Een paar seizoenen hadden we bij een 1-1 tussenstand in de 70e minuut allemaal nog het idee dat het wel goed zou komen voor onze FC. We leven nu in het jaar 2017, het slot van het seizoen 2016/2017 is in volle gang.
We waren dan gewend om vol op in de race te zijn voor de play offs voor Europees voetbal, niets is dit seizoen minder waar. FC Groningen is namelijk geen eenheid meer, de Euroborg heet sinds dit seizoen het Noordlease stadion, een naam die bij veel supporters de rillingen over het lijf laat gaan. Groningen stond namelijk altijd bekend als een volksclub met eigen identiteit, een club die niet mee wou doen in de bizarre moderne voetbalwereld.
Het is 1 Juli 2016, Hans Nijland meldt op twitter dat er groot nieuws aan komt deze dag. De supporters zijn in hun nopjes, omdat ze denken dat er een versterking aan wordt getrokken. Nou weten we allemaal dat er de laatste jaren de scouting niet bepaald gelukkig is geweest in het binnenhalen van een potentieel toptalent, maar dat even terzijde. Er volgt een persconferentie, waarin een goedlachse Hans Nijland de supporters toe spreekt.
Het nieuws kwam naar buiten, de Euroborg is niet meer, het is vanaf nu het Noordlease stadion. Dit leidde tot enorm veel frustratie bij de trouwe FC-supporters. Het is slechts een voorbeeld, waaraan we kunnen zien dat het moderne voetbal niet is waar wij als supporters, op zitten te wachten. Zelf denk ik persoonlijk nog vaak terug aan wat voor spelersmateriaal we ooit gehad hebben sinds we in de Euroborg spelen. Spelers als Granqvist, Stenman, Nevland, Lovre.
Allemaal gingen ze stuk voor stuk vol in de strijd om een goed resultaat te behalen voor hun club. Juist, daar heb je het al. Zij voelden zich verbonden met de FC, wouden alles in de strijd gooien om een glimlach op het gezicht van iedereen rondom de club te toveren. Tegenwoordig zie je dat niet meer, Groningen is een opleidingsclub geworden en dat weet iedereen inmiddels.
Je ziet het in de hele Nederlandse competitie gebeuren, een speler maakt een doelpunt, kust vervolgens het logo wat het shirt trotseert en vertrekt een maand later naar het buitenland. Ik heb er een schijthekel aan, zelf heb ik liever 11 spelers die voetballend niet al te best zijn, maar wel keihard werken en alles voor elkaar en de club overhebben.
Een voorbeeld; Jesper Drost. Drost werd gehaald als topaankoop, Groningen legde een flinke geldsom neer voor hij die werd overgenomen van Zwolle. Jesper Drost heeft zich in mijn ogen nog op geen enkele positieve manier bewezen, behalve het pianospel wat FC Groningen belangrijk vond om te delen. Dan denk ik bij mezelf, dure pianist, of niet soms? Drost werd gehaald met de uitleg naar de supporters als box to box speler, goed in het strafschopgebied en scherp voor de goal, werd er gezegd. In werkelijkheid is het anders; Drost presteert het om in elk duel zijn voet terug te trekken, waardoor de FC voor de zoveelste keer die wedstrijd de bal verliest.Goals scoren doet hij niet, al kan je dat niet alleen hem verwijten, dat doet vrijwel niemand bij het huidige FC Groningen.
Cijfer Drost: 3, brengt niet wat hij zou moeten brengen.
Een positief voorbeeld; Tom Hiariej. Tom Hiariej is een erg sympathieke jongen, klaagt nooit en weet van zichzelf dat FC Groningen zijn plafond is. Dat neemt niet weg, dat hij keihard blijft werken en het voor elkaar krijgt om in elk seizoen de nodige speelminuten te maken. We weten allemaal dat Hiariej niet de meest talentvolle speler in deze selectie is, alleen gaat hij in tegenstelling van anderen wel altijd tot het gaatje om de FC een goed resultaat te brengen. Hiariej is als hij op de defensieve positie op het middenveld speelt, een last voor elke aanvallende middenvelder. Je komt namelijk niet zomaar van hem af, tuurlijk wordt ook Hiariej wel voorbij gespeeld, alleen zorgt hij altijd dat hij er meteen weer vol op zit.
Cijfer Hiariej: 7, Tom scoort namelijk altijd een voldoende!
Nog één voorbeeld; Mimoun Mahi. De aanvaller heeft dit seizoen de meeste goals gemaakt voor FC Groningen in de Eredivisie. Nu hij al een tijdje weer droog staat, noemt iedereen hem uit vorm. De gemiddelde FC-supporter is eigenlijk vrij snel tevreden over aanvallers, scoren = in vorm, niet scoren = uit vorm. Persoonlijk zie ik dit gehele seizoen al een niet lekker spelende Mahi over de velden lopen. Buiten zijn 10 goals om, is het niet meer de speler waarvoor ik naar het stadion zou komen, ten opzichte van 2 seizoenen geleden, waarin ik genoot van zijn gretigheid, leuke, dreigende acties en zijn onbevangenheid. Afgelopen winter werd er op het laatste moment een bedrag van €3,3m geboden op Mahi door Fulham. Persoonlijk denk ik als dit bod 10 dagen eerder was gekomen, Groningen het geaccepteerd had. Nu hadden ze gewoon geen tijd meer om een vervanger aan te trekken.
2 Cijfers voor Mahi; Rendement: 7,5 , onbevangenheid: 3, helaas want Mahi heeft aangetoond dit wel te kunnen.
De conclusie is eigenlijk simpel, je mist spelers die het team op sleeptrouw trekken wanneer het niet loopt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Kieftenbeld en Michael de Leeuw. Zulke spelers hoeven niet altijd de sterren van de hemel te spelen, in mijn ogen is het belangrijk om het samen te doen; één collectief! Ik denk dat Faber er ook heel wat anders bij voor had gesteld toen hij een krabbel zette om hoofdtrainer bij de Trots van het Noorden te worden.
Ten slotte hoop ik dat we als supporters weer eens met z'n allen achter de club te staan waar we zo van houden, niet eens met een ploegje zoals de GF, maar in ieder geval de gehele Noord-tribune. Als wij een collectief bij de FC willen zien, zullen wij ook een collectief als supporters moeten worden.
Wij danken Ronald voor het insturen van deze mooie column! Wil jij ook je zegje kwijt over een onderwerp gerelateerd aan FC Groningen? Voel je vrij om in de pen te klimmen en het in te zenden naar
