Column: de balans opmaken
Het is een paar uurtjes na de wedstrijd FC Groningen – FC Utrecht dat ik deze column schrijf. Een zwaarbevochten 1-1 en ik kan daar prima mee leven. De eerste helft zag ik wel de goede wil, maar ook de angst in het spel. De tweede helft gooide het team de schroom van zich af en speelde zich naar een knappe gelijke stand. Een knappe gelijke stand, het geeft veel aan dat ik dit zeg. Er was een tijd dat ik hier, zeker thuis, niet tevreden mee zou zijn. Die tijd lijkt lichtjaren geleden, maar dat is niet zo.
Het gaat moeizaam met mijn cluppie, heel moeizaam. Een betrekkelijk rustige zomer, kreeg vlak voor transfer deadline een vervelende wending. Van Weert en Drost vonden het nodig om notabene aan de rand van het trainingsveld hun ongenoegen voor de camera’s te uiten, om zo een vertrek te forceren. Het is ze gelukt.... Het bleek de opmaat voor slechte resultaten, een keeper die uit de bocht vloog en als “hoogtepunt” uitschakeling in de beker en de daaropvolgende bestorming van de hoofdingang door woedende supporters.
Waar gaat/ging het fout? Er is een categorie die roept dat Hans Nijland moet vertrekken. Of Ron Jans, of allebei. De selectie zou kwalitatief te slecht zijn. Zelf ben ik van mening dat wij best een aardige selectie hebben, alleen zijn ze piepjong. Komen nog de blessures van Mahi en Cassera bij en je halve voorhoede is weg. Pohl doet zijn stinkende best, maar je kan niet van hem verwachten dat hij de redding is. Sergio Padt vloog flink uit de bocht met een niet heel slimme actie. Valt hij daardoor van zijn voetstuk? Als ik de supporters hoor in het stadion niet. Vorige week omschreef ik het als volgt bij Radio Noord; Sergio was een sukkel, maar het is wel ONZE sukkel...
Wat ik vooral vind, is dat er geen acties moeten worden gedaan uit paniek. Dat is de slechtste raadgever. De selectie zoals hij nu is, moeten we het in ieder geval tot aan de winterstop mee doen. Zondagmiddag zag ik een team dat in de tweede helft knokkend een punt pakte. Briljant gevoetbald werd er nog niet, daarvoor hebben te veel spelers hun vorm nog niet te pakken. Hard werken, knokken voor iedere meter gras is dan de enige optie om hier uit te komen. Vorm is vaak ongrijpbaar. Winnen is wat we nodig hebben; maakt nu even niet uit hoe. Ik ben er van overtuigd dat als dat gebeurt, de vorm bij onder andere Doan terug gaat komen.
In mijn vorige column zette ik mijn vraagtekens bij de aanstelling van Danny Buijs. Niet om de persoon, maar meer omdat ik benieuwd was hoe het hem zal vergaan bij een slechte periode. Ik kan nu al zeggen dat hij wat mij betreft geslaagd is hoe hij zich manifesteert in deze roerige tijden. Ik had hem zo graag een betere start gegund, maar tot dusver slaat hij zich er prima door.
Mijn conclusie is dat ik geloof in deze jonge selectie. Mijn steun hebben ze altijd. Er kan iets moois groeien wanneer alles op zijn plek valt. Whisfull thinking? Misschien wel, maar ik blijf gewoon komen naar het stadion. Toegegeven, soms vraag ik me weleens af waarom. Maar het blijft hoe dan ook mijn club. In goede en minder goede tijden.
voorbereid op een toekomstige functie directielid bij FC Groningen als Nijland vertrekt...gek dat niemand aan deze mogelijkheid 
denkt.